ارتباط درون فردی دربرانگیختگی کارکنان «خویشتنِ خویش را به سازمان ببریم»

ارتباط مؤثر از خویشتن آغاز می شود. ارتباط درون فردی شالوده ارتباطات دیگر می باشد. خود شکوفایی، به راستی رساندن هستی، ظهور و بروز خلاقیت، نوآوری، قابلیت ها، توانمندیها و در یک کلمه تحقق خود یک فرد در سازمان با ارتباط درون فردی میسر خواهد شد. نشان گرهای این نوع از ارتباط؛ خودبودن، خود را بودن، خود حرمتی، خود را دگرگون کردن، خود را شناختن، خودکاوی است که بیشتر کارکنان به خاطر غفلت از آن ها، خویشتنِ خویش را در بیرون از سازمان جا می گذارند.در همین راستا، پژوهش حاضر بر آن شد تا بر اساس نمونه گیری طبقه بندی تصادفی در دانشگاه تهران، ارتباط درون فردی را مورد مطالعه و بررسی قرار دهد. روش پژوهش بر اساس روش پژوهش توصیفی از نوع همایشی قرار گرفت و روش تجزیه وتحلیل داده های آماری پژوهش بر اساس ساختار فرضیه ها، ماهیت داده ها، و اهداف پژوهش به روش تحلیل مسیر مدل توسعه یافته ، رگرسیون است بنا نهاده شد. همچنین به منظور پی بردن به متغیرهای زیربنایی پدیده ها و تلخیص مجموعه ای از داده ها با هدف تأیید نشانگرهای متغیر مستقل ارتباط درون فردی، روش تحلیل عاملی تأییدی به کار گرفته شد.از این طریق تعیین گردید که نشان گرهای خود بودن، خودرابودن، خودراکاویدن، عزت نفس، خود را دگرگون کردن و خود را شناختن، بیانگرها، و تبیین کننده های مناسبی برای ارتباط درون فردی اند. اما با توجه به آزمون فرضیه های پژوهش به روش تحلیل مسیر مشخص شد که،هر چند از نظر کارکنان دانشگاه تهران نشان گرها مذکور معّف های خوبی برای ارتباط درون فردی اند، امّا در برانگیختگی آنان در کارشان هیچ تأثیری نداشتند. به عبارت دیگر کارکنان دانشگاه تهران تنها بخشی از ابعاد وجودی خود را به دانشگاه می برند و بخش اعظم آن را در بیرون از دانشگاه جا می گذارند.